ته قلبم

بمن گفتن چرا دیگه نمینویسی ؟ 

دلایلی زیادی داره اما میخوام بگم وقتی تراوشات این ذهن بیمار رو با حرکت انگشتام روی کیبود مینویسم دیگه همه چی عوض میشه ! 

بارها و بارها و بارها نوشتمُ پاک کردم . چه شب هایی که نوشتم ولی سهم نوشته هام فقط بخش چرکنویس وبلاگ شد .

این گزینه ی انتشار اذیتم میکنه.

میتونم ساعتها وقت بذارمُ از خاطراتم بگم براتون اما از اونچه که ته قلبم موج میزنه چی ؟

میتونم ساعتها از خوشی های زندگیم بگم ولی از تنهایی هام چی ؟

اون وقتایی که ممکنه منم ناراحت بشم اما توی خودم فرو میریزم چی .. رو سر خودم آوار میشم چی ؟ 

چند شبه دارم به خودم میگم حرفی نمیزنی خب ! اشکال نداره اقلا گریه کن سبک شی ..

ای دل وامونده گریه تم نمیاد که !

دیشب عاطفه به دلایل نامعلومی درست شبیه من بود .احتیاج به یه بغل داشت که سرشو بذاره روی شونه ی یک نفر و گریه کنه تا آروم بشه ..

رفتم جلو بغلش کردم گفتم گریه کن .

خندید گفت اینجوری که‌گریه م نمیاد .

گفتم لامصب زور بزن =))

یه چند ثانیه سکوت برقرار شد که دیدم اشکاش از روی صورتش سُر میخورد روی بازوم .. گریه کرد ، آروم شد .. 

من اما ؟ گریه ؟ اصلا ..

فقط دیشب که توی قطار بودم بهش پی ام دادم گفتم همه چی خوبه . ولی نمیدونم چرا ته قلبم یه جوریه ..

دروغی نگفته .همه چی خوبه . اما امان از ته قلبم .

امان از اون سنگینی که روی دلم هست .

میدونم چیه ولی خودمُ میزنم به اون راه ..

امان امان