165-من

من خودم وقتی کنار یک آدمی قرار بگیرم خیلی کم حرفم .

مگراینکه با لباس خونه یه جا لم داده باشم . اونوقت انگار یه نفر پاشو از رو گلوم ورداشته و من میتونم راحت حرفامو بزنم.

ولی درکل موجود کم حرف و پر فکری هستم .

این فکرا میتونه مثبت باشه یا منفی .. خوب باشه یا بد . 

و در هر صورت من میتونم یک ثنای صمیمی و دوست باشم.

این قابلیتو دارم . ولی قابلیت پذیرش کسانی که خودشون رو میگیرن و کلاس میذارن و لفظ قلم حرف میزنن رو ندارم .

من ازونام که روی صندلی ماشین و اتوبوس چهارزانو میزنه .

ازونایی که وقتی با صمیمی ترین آدمهای زندگیشون توی خیابون راه میرن و حرف میزنن ، هیچیو نمیبینن ! 

فقط اون حرفا و‌ دیوانه بازیا یادشون میمونه.

من ازون آدمای ساکتی هستم که اگه کسی همراهیم کنه هر عمل غیرممکنی و بعیدی رو انجام میدم .

ازونام که میتونم روی جدول راه برم و حواسم نباشه کی نگام میکنه. ازونام که عاشق فیلم و کتابن ..

نقاشی بلد نیستن ولی انجامش میدن .

من ازونام که با انیمیشنم میخندم .

سرمو از پنجره ی ماشین در حال حرکت بیرون میکنم تا ماه و ستاره ها رو ببینم . حتی ازون آدمهایی هستم که ابرها و کوه هها هم برام جذابن . به این فکر میکنم که این ابر شبیه چیه . یا حتی کوه ها رو شکل نیم رخ آدمها میبینم .

و خیلی رویدادهای دیگه که شاید مورد پسند کسی نباشه .

نمیدونم . فقط دلم میخواد بگم از آدمها دلگیرم . نه همشون ها ..

من برای اون صمیمی ها و مهربونا میمیرم .

اما اونایی که همیشه خودشونو سر تر از دیگران میدونن یا ..

عی بابا .. چی‌ دارم میگم من