70-پنج شنبه ای که خوب شروع نشد

بعضی روزا وقتی از خواب بیدار میشی میتونی بفهمی روز خوبیه یا نه . امروز دقیقا از اون روزایی بود که اصلا خوب نبود.همینکه از خواب بیدار شدم میتونستم به ترک دیوار هم گیر بدم . اما ندادم.. صدامو نبردم بالا و خشممو کنترل کردم و به کسی منتقلش نکردم .

حتی مگسی که از صبه تو اتاقمه و بیرون نمیره رو نکشتم !

با وجود عصبانیتم سالاد درست کردمو وقتی ظرفا رو میشستم نکوبیدمشون به زمین .

اون چیزی که به عصبانیتم دامن میزد گریه های دائم خواهرزاده م و کلافگی خواهرم بود .گریه هایی که تمومی نداره و نداشته و نق زدن ها ..

منی که تن صدای بلند رو بیشتر از یک دقیقه نمیتونم تحمل کنم .حالا باید هر روز یا یه روز در میون این صداها تو گوشم باشه و تحمل کنم .الان وقتی تو خونه راه میرم باید حواسم باشه پاهام رو بیسکوییت خورد شده و عروسک و برنج له شده همراه با خورشت نره .

چون مامان بابام دائم دلشون میخواد نوه شون رو ببینن . چون اونا صبرشوون از من بیشتره .

من حاضرم هر روز رو ی برنج له شده و خورشتای ریخته روی فرش و بیسکوییت خورد شده راه برم اما وقتی خواهرزادم میخنده فداش بشم.

مخصوصا اون خنده های مخصوصش و قهقهه های از ته دلش .

اما دلم نمیخواد هیچ وقت و هیچ وقت گریه هاشو ببینم . نه تحملشو دارم نه ظرفیتشو ..دوس دارم بخنده .

و چیز دیگه اینکه اینا همش بهانه س . همیشه بوده هنوزم هست اما یه چیزی در من ته کشیده که بی حوصله ترم میکنه . یه چیزی که از یه جایی از وجودم کنده شده .انگار جای خالیشو نمیتونم با چیزی پر کنم . 

وقتی حالم خوب بشه و خشمم بخوابه این پست رو پاک میکنم .دلم نمیخواد وقتی کسی وبلاگمو میخونه این حجم از کلافگی من تو ذهنش حک بشه .